Belki bütün kuşları ölür tüm sahillerin.
Belki biz ölürüz, sessizce..
İlerleyen günlere varabilir mi gözlerimiz,
İlerleyen günlerde yine sevişebilir miyiz?..
Hicri bir gün ben sana uzatırken elimi,
Ellerin görünür yerlerde durmuyordu.
Çalan kahrolası telefonlar hiç susmuyordu.
Adını ezbere bilen menekşeler var.
Sırrını saklıyorum yeryüzünden.
Tuhaf bir an oluyor mevsiminde,
Gözlerimin içi yanıyor.
Tutuyorum nefesimi üzerinde iken,
Gözlerimi dahi kapatsam ben,
Seni görebiliyorum.
Tutabiliyorum o konuşan saçlarından.
Dokunabiliyorum tüm gençliğine,
Ellerim sana uygun duruyorken aynalarda.
Senin mevsımini yaşıyoruz umarsızca.
Hiç sorgulamadan hemde.
Pencere önü menekşeleri, senin menekşelerin.
Hep bir gözlem peşinde, hep gidesi kirpiklerin.
Ha haklısın fevri cumhuruyetlerde ki ben,
Ben sevmekle meşgulum menekşeleri.
Ne zaman hatırlasam kendimi,
Hep bir muharebe mevsiminde.
Belki sulayamıyorum menekşeleri,
İstedikleri gibi bakamıyorum toprağına.
Ve daha güzel bir aşk yaşayabiliriz belki.
Sonra ben veriyorum kararı toprak olmaya.
Ölmesin menekşelerimiz.
Ölmesin gençliğimiz, geleceğimiz.
Belki bende bir menekşeyimdir,
Sesin suyumdur.
Bana sesini duyur.
Kırkınında kulbu kırık küp, Aykut
 |
| fırtınam,felaketim,hasretim.. |
