Kartlarımı açıyorum.
Sırrımı sana..
Boşa gidecek mi dersiniz bu kadar çaba?..
Ne derseniz, dersiniz siz, ben bilirim.
Trafikte far camı silen çocuk oluyor bilincim.
Yolları aşındıran tekerlekler mi oluyor sadece, bilemiyorum.
Geri çekilmek istiyorlar, müsaade edemiyorum.
Aynı tekerleğin altına konan takoz oluyorum zamansız,
Zamansız günlerde süpermen benliğim, söylüyorlar.
Dünyanın mübarek günlerinde, açtığım ellerim konuşuyor.
Kimseler olmuyor biliyor musunuz, ben söyleyecek söz bulamadığımda..
Bunalımın bunalımlarında yürüyor gibi yapıyorum..
Notalar vuruyor yüzüme gerçekleri,
Bu sefer ben geri çekilemıyorum.
Müsaade etmiyorlar, iki omzumda insan eli.
Seçeneklerini hiç göremediğimiz ömrümüz bize çay ikram ediyor.
Gelişine yaşıyor kapı kolu bedenim..,
Onlarcasının yüzüne bakmadan tuttuğu, tuttukları ve unuttukları.
Merhaba, ben bazı kapıların yegane model olan kolu.
Açılmaktan yorulan bedenim umurumda değil.
Belli mi olur bakarsınız bir gün çalışmam, üzülürsünüz.
Vazgeçtim, görüntünün kayıt altına alındığı yerlerinden.
Fakat söylemiyorum henüz çarpılırım diye korkuyorum.
Kocaman bir orman düşün, içinde bakir ağaçlar.
Ağaçlar ne kadarda yeşiller, fazla geliyorlar atmosferime.
Unutmadan söylemek gerekiyor ki, üzülmesin menekşeler.
Kartlarım masanın üzerinde açık dururken,
Hamle alanım bu derece kısıtlı iken, susmaya devam ediyorum.
Bazen insanın gidesi geliyor, gidemiyor.
Ulan diyorum gelen gidesin nasıl geldi ise ben de giderim.
Öyle olmuyor ve tebessüm beliriyor yine o karşı kaldırımdan.
Hayat duraklarında elinde biletler ile bekleyen nadir şahsiyetlerin,
Vadesi doluyor, yanıyor biletleri.
Ben ne bileyim şimdi açmamakta ısrarcı olan çiçekleri.
Anca bekliyoruz işte, açar diye orta yerinde gönül saksısının.
Boka batmasak ta henüz, kokmuyor değiliz.
Alsalar bizi ifadelere söyleyecek tek kelimemiz olmayacak.
İnanın bana ama korkmuyorum da..
Israrla öğrenmek istemediğim şeyler var yanlarımda.
Ben bir gönül sanayisiydim, ülkemde devalüasyonlar olurdu.
Hiç yılmadım istikrarımdan ama muhalif kesim yedi beni.
Pes etmeme ramak kala, hala yutamadığım son sözlerim.
Patlaya patlaya içimde patlayacak biliyorum.
Tüm dünyaya geri bildirim gönderiyorum;
Şu an ölmek istemiyorum !
Ben ben, Aykut
Eylüller bitiyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder