Kırık şeyler, yerinde değil bebeğim.
Gangsterler var koynumda.
Durduk yere bir çırpı, bir telaş.
Koca şehir senin desem, hadi gel ! Sakınıyorum cezvelerden, acı kahveler var. Hep diyerek, bir vazgeçip ağlamak bize yakışan olmuş. Elimle kaybettiğim şeyi, götümle kazanamam. Uyanıyorum bazı sabahlar, çoğunda geceden kalan cümleler oluyor. "Sen" diyemediğim kimsem yok. Yalnızlık ne banal bir tabir olmuş. Kendime yakıştıramaz iken, bana benzeyene çok yakışıyor. Milyon kez; oturup"hadi !" desem... Utandığım da oluyor.
Kıskanmayı öyle içimde yaşıyorum ki; yalanlasam, inanacağım kendime. Bir cümle değil, kelime bile yetiyor hiç ölmemeye.. Hiç güneşlenmeden, çok yanıyorum. Sonra tekrar uyanıyorum ve yanım yine boş. Alışılmış yalnızlık bu, yapışmadan yakışmıyor. Oysa ne çabaladım, ne cebelleştim gökyüzünden biri olabileyim diye. Kendim ile arkadaş kalamıyorum. Tutarsız kahveler yapıyorum, içemeden sızmışım dün gece.. Ne biçim olduğum, yüz karası. "Sen" diyemediğim kimsem yok. Olsun isterdim, şöyle gelişine yüzüme tükürebilecek bir kurbağa. Öpünce prens değil de, "kadınım" olacak kurbağa sipariş ettim. Hiç gelmeyecek. Hep bir umut aslında, güneşin bana doğru doğması. Ben neredeysem, ben kimi duyduysam son kez ve ben ölmemişsem henüz. Elimde tek kalan yani en azında sahip olabildiğim bu umut güzelde, nereye koyduğumu unutmasaymışım keşke.
"Sen" diyemediğim kimsem yok. Kendime de "ben" diyebiliyorum anca.
Pek iyi değilim sanırım.
Beni unutmayın,Aykut
 |
| Armudun sapı, üzümün götü. |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder