Kılı kırk yarsan da, deveye konuşmayı öğretsen de, ellerini parçalamaya çalışsan da sana doğru gelen ilk banliyö treninin altında; bazı şeylere kader denir. Bunu kabul edenler de olur belki, etmeyenlerde.. En renkli şeyler, en tatlı şeyler değildir de çoğu zaman. Görüntüsüne aldanıp yanılgıya düştüğümüz bahçelerimiz vardır hepimizin. Ve bizler, hepimiz yüzyılın salakları olarak tarihe geçeriz. Ansızın, kimseye haber vermeden ölürüz daha bir. Aynı bahçede ölen çocukluklarımız bize küfür etmeden koşarak uzaklaşırız. Bu aptal döngü sonradan sonraya, kimisinde ağır rüzgardan yüz felci hissi bırakır, kimisinde yokluk hissi.
Kaybettikleri ile övünen adamın, saçma sapan uzayan sakallarına benziyorum ben. Kazandıkları ile yetinemeyen borsacılar kadar mutsuz..
İlk kadrajını hatırlamıyorum. Tuhaf şerbetlerinin o karşı koyamayacağınız tadı ile sarhoşluğunuz katlanıyor. Tarihin arka odasından sesleniyorum size, kim olduğunuzu da bilmiyorum ama yine de canınız cehenneme ! Çok uzun sürmez kusmalarım ve öksürmem yüzünüze karşı; buyurmayın meraklarınızı. İsteyemiyorum da kirli esvatlarınızı uzun bir süre.. Duvarlarda ki pürüzler kadar fikirlerim vardı benim. Taa ki sıvacısı gelene kadar bu inşaatın. Ben bir kaybın neferi değilim. Bu bir kaybın eseri değil. Güzel şarkıları kıskandıran gecelerin kayıp repertuvarlarına da selam olsun. Tam ayrılıyorken sana söylediğim selamdan hemde. Tam yanından ayrılıyorken kıskandığım ulaşım aracının seni götürdüğü istasyondan. Bak dostum; takabilirsek şu at gözlüklerini, ben koca bir yalancı çıkarım. Bu yüzdendir görmemeye ihtimallerim senli günleri. Hasar tespit çalışması lüzumsuz geliyor daha bir. Perte çıkan yanlarımız da vardır elbet. Beni düşünmeye sen gark ettin. Öyle ise anlıyorum ki burası, yolu ayrılanların kerhanesi !
Sonu mutsuz biten masajların merkezindeyim.
Hep yarım kalanlardan, Aykut
 |
| yazması oyalı, kundurası boyalı... |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder